Teşhis:Şizofren

Dün gece yine nöbetçiydim.Bütün gece abimi uyutmaya çalıştım. 12 saati aşkın sıkıntılıydı. Bu yüzden babam aşırı sinirli, annem de ne yapacağını şaşırmış bi vaziyetteydi. Evdeki herkesi sakinleştirmek, olayları kontrol altına almak, babamı sakin tutmak, annemin babama kızmasını engellemek ve abimin kafasını dağıtmak benim görevimdi yine. Bu durumdan o kadar yoruldum ki artık kimsenin bana ihtiyacı olmasını istemiyorum.Sadece ben olıyım diyorum. Ama hayatın bana getirdikleri isteklerimden malesef çok daha farklı.Sıkıntı dediğim canı sıkılmak anlamında bi sıkıntı değil tabi. Daha önce bahsetmedim abimin durumundan.Şimdi içimi dökmek adına bahsetmek istiyorum.

Bundan 4.5 yıl önce bi gece şehir dışından misafirlerimiz geldi.Bir gece kalıp ertesi gün döneceklerdi.Yedik içtik güldük eğlendik her şey gayet normaldi.Abim o zamanlar 7-8 yıllık bağlama çalıyordu ama çok da büyük sayılmazdı hani.Yine misafirlere bağlama çaldı oynattı falan derken gece 11-12 maçına gitmek için annemlerden izin aldı.Normalde o saatte kendi isteğiyle de dışarı çıkan biri değildi aslında. Çok zekiydi , 5 vakit namazını kılardı ve ağzından hiç küfür duymamıştım.Yolda başı öne eğik yürüyenlerdendi o kadar yani. O zamanlardaki tek hatası ise "abi evi"ne gitmek oldu.Hani şu ders çalıştırıyoruz ayağına aynı zamanda din öğreticem diye kaptıranlar. Annem ve babam çok şiddetle karşı çıksalar da abim ilk defa bildiğini okudu ve oraya gitmeyi sürdürdü. İşte ordaki arkdaşlarıyla gece maçı yapacaklardı. Sonra gitti. Ve saatler geçti gelmek bilmedi.Misafirler salonda uyuyordu. Ben de odamda uyuyakalmıştım.Birden seslerle uyandım.Annemle babam abimi doktora götürmeye çalışıyolardı.Anlam veremedim ama annem abimin çok ateşi olduğundan ve yüzünün kıpkırmızı olduğundan bahsediyodu.Abimse müthiş bir inatla annemle babama direniyodu.Normalde böyle bişeyi hiç yapmadığı için abime bişeyler olduğunu hissettim.Tuhaflaşmıştı.Yerimden kalkmaya korkuyordum.Sadece yatağımda doğruldum ve dinlemeye başladım.Annemle babam ne yaptılar ne ettiler abimi doktora götürdüler.Döndüklerinde ise hayatımı kesin olarak değiştiren abimle karşılaştım. Herkesten ve her şeyden korkuyordu.Sürekli kendini okuyuo üflüyor ve bizi farklı gördüğünü söylüyordu.Bu arada korkudan misafirler de gitmişti tabi.. İşte o gece o maçtan sonra her şey başladı. Sadece haberlerde izlediğim ya da gazetelerde internette okuduğum olaylar yavaş yavaş benim ve ailemin de başına geldi.Her gün yeni bir olayla karşılaşıyoduk. Ya şehrin en ücra yerlerinde yatarken buluyoduk ya da evden kaçarken. Bunların hiçbirini mantıklı yapmıyodu tabi.Hastanenin psikyatri servisinde aylarca yatırdık ve çok ağır ilaçlar kullandı. Fakat hiçbiri fayda etmedi. Önce bipolar bozukluk şeklinde adlandırıldı hastalığı. Zamanla şizofrene döndü. 1 seneye yakın bakırköy ruh ve sinir hastalıklarında yattı.Ordan çıktıktan sonra da hastalığı tamamen geçmedi tabi.Her gün farklı bir şeyle karşımıza çıkmaya devam ediyordu.Bazen çok kötü oluyor bazen birden eskisi gibi oluyordu. Hayatımı tamamen değiştiren olaysa benim evde olmadığım bi gün annemi babamı ve anneannemi bıçaklaması oldu.Annemde pek bir şey yoktu.Babamsa her zamanki ihmalkarlığından ve abimle ilgilenmekten doktora görünmemişti.5 saat yaralı bi şekilde dolandıktan sonra doktor babamın çok kötü olduğunu ve iç kanaması olabileceğini söyledi.Anneannemi zaten söylemiyorum.Senelerdir ilaç kullanırdı ve neredeyse bütün hastalıklar başındaydı.Ve en kötüsü abim en çok onu yaralamıştı.En kötü derecede..Babam ve anneannem aynı zamanda ameliyata alındı ve 3 saat kadar sonra ikiside çıkarıldı.Babam iyiydi ama anneannem yoğun bakımdaydı.1 hafta kadar yoğun bakımda kaldıktan sonra normal servise alındı.Düzelmeye başlıyordu ama gözlerindeki korkuyu ve aldığı yaraları unutamıyorum.Çok fazla düzelmişti ve taburcu olmasına çok az kalmışken otobüste anneannemin ölüm haberini aldım.Bunun üzerine abim bakırköy ruh ve sinir hastalıkları hastanesine tekrar gönderildi ve bu sefer biz kendi isteğimizle yatırmamıştık.Adli olarak gitmişti ve onu ordan çıkarmak artık eskisi kadar kolay olmıcaktı.Olmadı da zaten. 2.5 yıl orda kaldı ve neler çektik hatırlamak dahi istemiyorum. Yaklaşık 2 ay önce de uzun bi çaba sonucunda çıkarmayı başardık.Çünkü orda normal bi insan bile kafayı yer emin olun.Çıkardıktan sonra abim baya baya düzelmişti.Bahsettiğim gibi sıkıntıları kalmıştı sadece. Bu sıkıntıları da kimseyi duymamak duysa bile cevap verememek normal hayata adapte olamamak ve gözlerini bi yere dikmek şeklinde kendini gösteriyordu ve hala gösteriyor.Her şey yoluna girmeye başladı derken şeker bayramından bir gün önce yani arefe günü gece 1 civarlarında ikinci büyük şokumuzu atlattık. Abim balkondan atladı.Bacağında kolunda ve belinde çatlakla atlattı çok şükür.Doktor 2 ay yataktan kalkmaması gerektiğini söyledi ve hala yatıyor. Bu yaşadıklarımın içinde ben hala nasıl böyleyim diye soracak olursanız inanın bilmiyorum.Ama eğer ben böyle olmazsam ailem dağılacak onu da biliyorum. Ve bu yaşımda bu olayları haketmiyorum.Tek korkum aileme bir şey olması. Düşünmek bile istemiyorum ama eğer hayat onları da elimden alırsa böyle olamıcağımın garantisini verebilirim..