Hepsi topraktandı.
Mermerle süslemiş bazısı.
Bazısı da yalnızca çiçekleriyle yetinmeyi bilmiş.
Hemen her evin yanında bi üzüntü var, bi keder.
Ev sahibi ise sessiz.
Belki apayrı dünyalara gitmiş bir nurla.
Belki acılar çekiyor binbir ızdırapla.
Özleyenler ağlak, meraklı.
Ev sahibi ses vermese bile konuşuyorlar onunla.
Sahip kapılarını kapamış dış dünyaya.
Ama umut;
Ahhh bu umut!
Belki cevap verir ümidiyle hala kapıda bekleyen,
Gözüyaşlı birçok bekleyen.
Kızmıyorlar ama ona.
Korkuyorlar da aynı zamanda.
Hayatın getirdiği sorumluluk altında ezilen,
Yükü ağırlaştıkça kamburlaşan bir sürü insan.
Korkuyorlar acı çekmekten.
Ya kabul etmek istemiyorlar gerçeği,
Ya da kafalarında kurdukları gerçekler daha cazip geliyor onlara.
Korkulası topraktan kuleler!
Öyle bir kule ki bu;
Himayesine aldığını bir daha bırakmıyor.
Haykırışlar, yalvarışlar nafile.
Sadece bildiğini yapıyor.
Sadece kapılarını kapatıyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
sen de yaz yaz yaz bi kenara yaz bütün sözlerini