hepsi sen

Gülüşler nasıl "gel" doğuruyorsa

Kelimeler o kadar "git" doğuruyor-muş.

Evetler nasıl "heyecan" doğuruyorsa

Hayırlar o kadar "sancı" doğuruyor-muş.

Dokunuşlar nasıl "sahiplik" doğuruyorsa

Asfalt o kadar "gözyaşı" doğuruyor-muş.

Bilseydim bunları en başından

ya da bana öğretilseydi evrene düştüğüm andan itibaren

"git"ler doğar mıydı yine de bana?

Gelenler olmuyor değil.

Çoklar.

Hepler.

Ama hiçbiri "sen" değiller.

Senin gibi içten mesela.

Senin gibi huzurlu.

Ya da senin gibi adi.

Sen olamayacak kadar ikiyüzlü.

Bunların hepsi sen-ken

Ve sen içimdey-ken

Git"leri nasıl kabullenirim ben?