Zamanla cümleleri hiç bir çırpıda söyleyemez hale geliyorsunuz. Anlık sözler veremiyor, anlık kararlar alamıyorsunuz. Günler, haftalar hatta aylar sonrasına planlar yapamıyorsunuz. Bırakın günleri dakikaların bile hesabını yapamaz hale geliyorsunuz.
Zamanla dağarcığınızdaki "kesin" kelimesi yavaş yavaş silikleşmeye başlıyor. Bir zaman sonra o kelimeyi ne kadar az kullandığınızı farkediyorsunuz. Hatta bir gün geliyor en son ne zaman kullandığınızı hatırlayamıyorsunuz bile.
Zamanla anlatmak en büyük yükünüz haline geliyor. Olanları başkasına anlatmaktansa bir daha, bir daha kendinize anlatmaya başlıyorsunuz. Duaları ekleyerek bitiriyorsunuz. Belki de bir insanın edeceği teselliden daha iyi geliyor size, kendinizi daha iyi hissediyorsunuz.
Zamanla belki her şeye çare bulabiliyorsunuz. Kaybettiklerinize, aldığınız yaralara, acılara, gözyaşlarına, her şey normalmişçsine hayatınıza devam etmenize.. Her şeye çare bulabiliyorsunuz ama zaman kelimesi bir tek asıl soruna iyi gelmiyor. Zamanla geçer dediğiniz o asıl sorun zamanla asla geçmiyor. Aksine zamanla kat be kat güçleniyor. Altında kalma korkusu ise zamanla en korktuğunuz şey haline geliyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
sen de yaz yaz yaz bi kenara yaz bütün sözlerini